توسعه پایدار یا Sustainable Development در حقیقت ایجاد تعادل میان توسعه و محیط زیست است.
در سال 1980 برای نخستین بار نام توسعه پایدار در گزارش سازمانجهانی حفاظت از منابع طبیعی (IUCN) آمد. این سازمان در گزارش خود با ناماستراتژی حفظ منابع طبیعی این واژه را برای توصیف وضعیتی به کار برد کهتوسعه نه تنها برای طبیعت مضر نیست، بلکه به یاری آن هم می‌آید.
پایداری می‌تواند چهار جنبه داشته باشد: پایداری در منابع طبیعی، پایداری سیاسی، پایداری اجتماعی و پایداری اقتصادی.
در حقیقت توسعه پایدار تنها بر جنبه زیست محیطی اتفاقی تمرکز ندارد بلکه به جنبه‌های اجتماعی و اقتصادی آن هم توجه می‌کند. توسعه پایدار محل تلاقی جامعه، اقتصاد و محیط زیست است
یکی از مهمترین رویدادهای بین‌المللی که در زمینه توسعه پایدار وجوددارد، نشست جهانی توسعه پایدار(WSSD) است. در این نشست توافق‌هایی در زمینهتوسعه پایدار میان شرکت‌کنندگان انجام شد.
کاهش تعداد افرادی که دسترسی به آب ندارد به نصف تا سال 2015 میلادی، بهحداقل رساندن مواد شیمیایی که بر سلامتی انسان و طبیعت اثرات مخربمی‌گذارند تا سال 2020 میلادی، نصف کردن سرعت کاهش ذخیره‌های دریایی ورساندن منابع دریایی به سطحی پایدار تا سال 2015 میلادی، کاهش روند از بینرفتن تنوع طبیعی تا سال 2010 میلادی، افزایش پایداری در استفاده ازانرژی‌های تجدیدشونده و برنامه‌ریزی برای تدوین برنامه‌ای 10 ساله در موردتوسعه پایدار از اصلی‌ترین توافقات این نشست بود.
هرچند این روزها بسیاری از دولتمردان و فعالان زیست محیطی به دنبالرسیدن به توسعه پایدار هستند، اما برخی فعالان زیست محیطی این گزینه رابرای حفظ محیط زیست کافی نمی‌دانند.
آنها معتقدند در با توجه به روند استفاده از منابع تمام شونده و از بینبردن منابع در جهان واژه "توسعه پایدار" مناسب نیست و باید از لفظ جایگزینیچون "پایداری توسعه" استفاده کرد تا این مفهوم در ذهن تداعی نشود که قراراست منابع جدیدی تولید شود.
سایت اصلی مرکز